ขรรคะ, ขรรคา หมายถึง [ขักคะ, ขันคา] (แบบ) น. แรด เช่น หนึ่งนบสิขานนนารถ เถลิงขรรคาอาศน์ แลยาตรอัมพรแผ่นพาย. (ดุษฎีสังเวย). (ป. ขคฺค;ส. ขฑฺค).
[ขฺรัว] น. คําเรียกภิกษุที่มีอายุมาก หรือที่บวชเมื่อแก่ หรือฆราวาสผู้เฒ่า. ว. เรียกคนที่มั่งมีว่า เจ้าขรัว.
น. สามัญชนที่เป็นตาของพระองค์เจ้า.
น. สามัญชนที่เป็นยายของพระองค์เจ้า.
[ขฺริบ] ก. ตัดเล็มด้วยตะไกรเป็นต้น.
[ขฺรี] ดู สักขี ๒.
[ขฺรึม] ว. มีอาการนิ่งอย่างตรึกตรอง.
[ขฺรุขฺระ] ว. เป็นปุ่มเป็นแง่, ไม่เรียบราบ.